متاسفم برای کسایی که بویی از جوانمردی نبردن و هر جا که در مقابله رو در رو کم میارن شرروع به تهمت و فرافکنی می کنن.

متاسفم برای اونایی که کمی استقامت و نگاه استراتژیک ندارن و با یه نیش و کنایه هر کاری که دیگران بخوان رو انجام میدن و میدان رو به نفع اونا خالی می کنن.

آیا این دو دسته می تونن جایی در مدیریت های کلان آینده ما داشته باشن؟

آیا می شود با نامردی و یا احساسات کارهای بزرگ رو انجام داد؟

به نظر می رسه مدیریت کلان یه شطرنج باشه که باید مدبران بازی رو خوب بلد باشن!